Usuniecie płuca u biorcy
Technika przeprowadzenia zabiegu operacyjnego
Dr n. med. Jacek Wojarski
Usuniecie płuca u biorcy
Tradycyjnie i wciąż najczęściej wykonywanym dostępem chirurgicznym dla przeszczepienia jednego płuca jest torakotomia tylno-boczna. Pojedyncze ośrodki na świecie w tym również ośrodek Zabrzański specjalizują się w wykonywaniu przeszczepu techniką minitorakotomi przedniej. W obserwacji własnej wpływa to na lepsze gojenie rany oraz zmniejsza dolegliwości bólowe. Zdecydowanie lepszy jest też efekt kosmetyczny.
Preparowane są żyły płucne, tętnica płucna i oskrzele główne. W zależności od sytuacji anatomicznej, tolerancji oddechowo hemodynamicznej czynności te przeprowadza się na wentylowanym płucu, zapadniętym płucu ( intubacja rurka dwuswiatłową) lub w warunkach krążenia pozaustrojowego (Ecq . W przypadku zastosowania krążenia pozaustrojowego konieczna jest wcześniejsza heparynizacja chorego.
Po wypreparowaniu struktur wnęki płuca , jeżeli na tym etapie nie było konieczne podłączenie ECC czasowo odłącza się perfuzję i wentylację wycinanego płuca i ocenia sytuację hemodynamiczną i wydolność oddechową drugiego natywnego płuca. W tym czasie podejmuje się decyzję o możliwości wykonania zabiegu bez lub z użyciem ECC choć taka konieczność może pojawić się w każdej fazie operacji.
Wypełnij Oświadczenie Woli.
Noś je zawsze przy sobie.
Jeżeli zachodzi potrzeba podłączenia do krążenia pozaustrojowego może ono być przeprowadzone przez kaniuIację wewnątrz klatki piersiowej (prawy przedsionek- aorta) lub w pachwinie (tętnica udowa-żyła udowa). Odcinana jest tętnica płucna , żyły płucne i skrzele. W czasie preparowania należy zachować szczególną uwagę aby nie uszkodzić nerwu przeponowego i krtaniowego. Krytycznie ważne jest również aby delikatnie traktować tkanki otaczające oskrzele.
Przygotowanie płuca dawcy
Płuco dawcy wyciąga się z kolejnych worków, przekłada na stół operacyjny, gdzie dokonuje się: pobrania materiału z drzewa oskrzelowego celem badania bakteriologicznego, odpowiedniego wypreparowania naczyń płucnych. Preparowanie oskrzela dawcy powinno być przeprowadzone z maksymalną delikatnością bez dotykania narzędziami tkanki otaczającej oskrzele. Należy dążyć do uzyskania możliwie najkrotszego kikuta oskrzela dawcy i w zależności od makroskowej oceny anatomii oskrzela kikut jest zaplanowany od jednej do trzech chrząstek powyżej podziału oskrzela głównego.
Wykonanie zesvoleń oskrzela i naczyń płucnych
Jako pierwsze wykonuje się zespolenie oskrzela. Część błoniastą zespala się. szwem ciągłym a część chrzęstną szwami pojedynczymi 3/0 (niektórzy stosują szew ciągły na część chrzęstną i błoniastą). Po starannym przygotowaniu i wypreparowaniu żyłę płucną i tętnicę płucną zespalamy szwem ciągłym.
W zależności od doświadczenia ośrodka wykorzystuje się różne szwy. W ośrodku w Zabrzu wykorzystuje się szwy nie wchłaniane monofilamentowe (prolene).
Zespolenia naczyniowe wykonujemy szwem ciągłym 5:0. O rozmiarze igły decyduje sytuacja anatomiczna. Należy zwracać staranną uwagę na odpowiednie dobranie długości zespalanych kikutów naczyniowych mając na uwadze, że częstszą przyczyną niepowodzeń w tych zespoleniach jest pozostawienie zbyt długich kikutów. Po wykonaniu każdego zespolenia naczyniowego można podawać dodatkowe dawki pneumoplegii. W ośrodku w Zabrzu stosuje się do tego celu pneumoplegię krwistą według protokołu Pittsburg.
Utrzymywanie otwartych zespoleń w momencie odklemowywania tętnicy i żył płucnych pozwala na odpowiednie odpowietrzenie przeszczepionego płuca. Po odpowietrzeniu zespolenia są ostatecznie uszczelnione poprzez właściwe zawiązanie szwów.
Kontrola hemostazy powinna być przeprowadzana podczas każdego etapu wykonywania zabiegu.
